Sprinkhanen, cicaden, diversen

Een vrij kleine, gedrongen sabelsprinkhaan, zo genoemd vanwege de sabelvormige legboor van het vrouwtje (foto), met heel lange antennes. Het mannetje heeft vaak een rode rugstreep, zoals op deze foto. Het lijf is gestippeld, bij de nimf hiernaast is dat heel goed te zien. Ze komen in heel Nederland voor.

Een paar mm. groot, deze nimf. Mijn eerste idee was dat er bladluizen op de Armeria maritima zaten, maar pas na het maken van een foto zag ik dat het heel iets anders was. Een prachtig beestje, de gestreepte beentjes alleen al, en enorm lange antennes. De nimfen maken een aantal vervellingen door voor ze de volwassen grootte bereiken.

Een wat grotere sprinkhaan, het vrouwtje is incl. legbuis zo'n 6 cm. Het is een algemene soort, het voedsel bestaat uit insecten. Het vrouwtje legt in september eitjes in de bodem of in schorsspleten, de eitjes komen in het voorjaar uit. Hier een portretfoto waarop de tasters bij de mond goed te zien zijn.

De zuidelijke boomsprinkhaan is een betrekkelijk nieuwe soort in ons land en is te verwarren met de boomsprinkhaan, maar opvallend verschil zijn de zeer kleine vleugeltjes. Ze zijn zo'n 11-13 mm. lang, het vrouwtje iets langer. Op de foto het vrouwtje met de opvallende legbuis.

Er zijn drie veldsprinkhanen die sprekend op elkaar lijken, de ratelaar, de bruine sprinkhaan (C. brunneus) en de snortikker (C. mollis), samen de Chorthippus biguttulus-groep. De vrouwtjes zijn niet te onderscheiden, de mannetjes hebben kleine verschillen in de vleugels maar het grote verschil zit in het geluid. Op wikimedia zijn de geluiden van diverse sprinkhanen te vinden. Het geluid wordt gemaakt door met de achterpoten snel langs de vleugels te wrijven, daartoe zitten er een soort raspjes op de achterpoot, zoals te zien op de foto.
Het zijn planteneters, de bloempjes van alyssum vielen bijzonder in de smaak zoals op dit filmpje te zien is. Extra foto's staan in een special. Voor een foto van de vleugel van de ratelaar klik2 hier, de bruine sprinkhaan heeft een langere, smallere vleugel en de snortikker zit er tussenin.

Er zaten diverse ratelaars in de lavendelhaag, zodra ze me in de gaten kregen werd het stil, maar na een tijdje begon degene die het verst weg zat te tjirpen en de rest volgde al snel. Ze ratelden keurig om beurten. Alleen, als laatste klonk steeds een eindje terug een ander geluid, de bruine sprinkhaan. Hij bleek gewoon op een grindtegel te zitten. Hier linksonder dezelfde foto waar ik een ratelaar bij bruine heb gezet om het verschil te laten zien.

Op deze foto een mannetje bruine sprinkhaan en een ratelaar, ik heb ze gefotografeerd tijdens het tjirpen dus kon er zeker van zijn de goede te hebben. Samen op één foto geplakt om het verschil in vleugellengte te laten zien, die van de bruine is duidelijk langer. Maar het duidelijkste kenmerk blijft het geluid.

Toen ik deze sprinkhaan fotografeerde was het enige geluid wat ik hoord die van de bruine sprinkhaan, dus was ik er van overtuigd dat dit de bruine was. De volgende dag klonken op dezelfde plek de ratelaar, de bruine en het zwarte wekkertje dus sloeg de twijfel weer toe. Heb ik de één gezien, de ander gehoord? Dus houd ik het nog even op gewoon veldsprinkhaan. Hetzelfde geldt voor deze foto, dit exemplaar heeft een groene bovenkant wat af en toe ook voorkomt. En dit vrouwtje zat bij een mannetjes ratelaar, maar vlakbij zat ook een bruine, dus het kan één van beide zijn. Maar het gaat hier om de kleur, deze heeft een roze bovenkant.

Het zwarte wekkertje is een bruin tot zwarte sprinkhaan, de mannetjes hebben een oranje of felrode achterlijfspunt. Op deze foto is die beter te zien. Z'n naam heeft hij te danken aan het feit dat hij zou klinken als een snel tikkende wekker. En het zwarte vanwege het feit dat er ook een gewoon, lichter gekleurd, wekkertje is. Dit mannetje zat al tjirpend in de tuin, daardoor vond ik hem, een vrouwtje had ik eerder gezien tijdens en wandeling op de heide.

Nogmaals het zwart wekkertje, op deze foto is de kleurige onderkant te zien. En op deze foto zijn de tasters met witte uiteinden te zien.

Een kleine, ong. 7mm., veelvoorkomende cicade, leeft van plantensappen. Het beestje kan niet vliegen, wel springen. De nimfen hebben hiertoe iets bijzonders, de achterpootjes zijn met tandwieltjes aan elkaar verbonden. Vermoed wordt dat dit is om recht te springen, strekt de ene poot, gaat de andere gelijktijdig mee.
Op deze foto is hij van opzij te zien en hier een foto van een nimf..

Een kleine cicade, de larven worden spuugbeestjes genoemd omdat ze verstopt zitten in laagje schuim.

Een opvallend gekleurde cicade, oorspronkelijk afkomstig uit Noord-Amerika. Ze legt de eitjes in de knoppen van rhododendrons en brengt daarbij ook een schimmel mee waardoor de knop afsterft. Op deze foto is de kop te zien.

Een onopvallende, piepkleine, 3-4 mm., cicade die algemeen voorkomt. Hij kan gevonden worden in loofbomen en struiken, overwintert als imago. Kenmerkend is de lichte lengtestreep over de voorvleugel.

Een kleine cicade, 6-8 mm., ik vond er twee op de klimhortensia. Ik heb er weinig informatie over kunnen vinden, hij heeft een voorkeur voor houtige gewassen liefst uit de rozenfamilie. Daar was wel informatie over, het feit dat ze ziekten overbrengen op fruitbomen en dus als een plaag gezien worden.

Terwijl ik foto's van wat wantsen stond te maken viel dit vreemde beestje in het vogeldrinkbakje. Nog voor ik hem kon redden spartelde het naar de rand en ging daar even zitten uitschudden. Ik dacht een nimf van de rhododenrdoncicade want die had ik pas gezien en die is ook groen, maar het was een nimf Fieberiella florii. Helaas zijn de foto's niet zo scherp geworden.